Bana seni sevmiyorum artık derken yalan söylüyordu.. Bunu anlamak için o'nu tanımak yeterliydi.. Gözlerini yalan söylediğinde hep farklı noktalara çevirir,elleriyle de konuşmalarını tamamlardı.. Ne olduğunu ve neden bu hale düştüğümüzü anlayamadığım günlerdendi.. O en çok acı çektiğim ve kendimi alkole verdiğim günlerden bir hafta içi.. Çarsamba.. Akşama doğruydu buluştuğumuzda ve şehrimin sıcak yaz akşamlarından birini daha beraber yaşıyorduk.. Ama konuştuklarımız sonbahardan farksız,gri ve sarı tonlarla yüklüydü adeta.. Sanki bir kasım soğuğu ve yağmuru gibi.. Sözleri çarptıkça yüzüme,gözlerim ıslanıyordu.. Ve ben o'nu hala seviyordum.. O bunu biliyor,bunun avantajını kullanıyordu.. Bu kadarını beklememiştim doğrusu,böylesine plastik,böylesine soğuk.. O tüm vazgeçmişliğiyle beni kendinden itmeye çalışırken,ben bir uçurum kenarında düşmeye meyilli yalnız bir adam gibiydim.. Son sözlerimi hazırlarken içimden '-hayatın kıvrımlarında kaybolabileceğimizi hiç düşünmemiştim.. Sonunda bizde bittik.. Yitirdik bizi.. Benliğimize yenildik.. Koca koca hayallerimizi hüzünlerle doldurduk,böyle olmamalıydı ama böyle oldu.. Şimdi zaman nasıl ve nerede geçer bilmem ama saatin tik takları bizi ayrı kara parçalarında,ayrı zaman dilimlerine götürecek.. Ben seni,seni kimsenin sevmediği gibi severken.. Unutmak uğruna elimden gelen ne varsa yapacak ve elime gelen her kadında seni bir adım daha gerime iteceğim.. Balkonu olmayan o evimizde içtiğim her rakıda bambaşka kadınlara kadeh kaldıracağım..' cümlelerini bitirdiğinde bana '-ne düşünüyorsun?' dedi.. Tüm bu düşüncelerim bir anda yerle yeksan olmuştu.. Birilerinin düşüncelerime
hakim olduğunu tahmin ediyordum.. Evet palyaçolar.. İçimde o neşeli günlerden kalma palyaçolar vardi ve benim bu kadını üzmemem gerektiğini ima ediyorlardı.. Tüm bunları üç ya da beş saniyede hesaplamıştım.. Akabinde nefesim kesilmiş bir halde '-seni seviyorum' dedim.. Son kez sarıldık ve arkasina bile bakmadan oradan uzaklaştı.. Yerin yarıldığını,içine girdiğimi saniye saniye hissediyordum.. Geleceğimin planları,hayalleri ve hatta çocuklarım bana kıçını dönmüş gidiyordu.. Dahası aşırı yalnızdım.. İşte o an!. Yaşadığım,bir adamın terk edilişinden fazlasıydı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder