Parçalanmaya başladığımı hissettiğim zamanlardan birindeyim yine..
Yaşadığım her neyse,gerçekten etkisinden halen kurtulamadığımın da
farkına varalı uzun zaman olmuştu.. Sandığım bir çok şeyin fazlasıyla
yüzleşmekten korkuyordum.. Zira en korkulu anlarım da hep
yalnızlıklarımdı.. Kötü günlerdeyim kadın!. Beni anlayabileceğini hiç
sanmıyorum.. Kitaplar arasına sıkışmış cümlelerim var.. Bir araya
getirmek içinse,gözlerine,biraz şaraba ve o eski tatları andıran
şarkılara ihtiyacım var.. Aslına bakarsan uzak değilsin bana.. Mesela
her sabah aklımda uyanıyorsun sen.. Dilimde ismin.. Çoğu zaman
dostlarımla lakırdını da yapmıyoruz değil hani.. Fakat şimdi çıkıp
bana gelsen,söyleyeceklerim içimden gelenler değil,dilime gelenler
olur.. Bilirsin biz yazanlar hep yalan söyleriz.. Yalanlarımız aslında
sizin yalanlarınız.. Yalan söylemekte başka bir meziyet gerçektende..
Bu konuda en başarılısı da sendin kadın!. En fiyakalı yalanlarını
bana,gözlerime baka baka söylerdin.. Hani o gece şarap içerken...
Neyse.. Girmeyeceğim bu konulara daha fazla.. Seni de sıkmak,kırmak
istemem artık.. Çünkü bir kadın ne kadar kırılabiliyorsa,ben seni o
derecelendirmenin bir kaç kat fazlasıyla kırdım zaten.. Bunları
okuyacağını da sanmıyorum ama eğer bir gün karşılaşırsak bir
yerlerde.. Sana daha önce hiç söylemediğim gibi söyleyeceğim
sevdiğimi.. Hayal kırıklıklarıyla dolu bakışlarımla,şimdi şu an buraya
yazdığım gibi,harflere ve kelimelere kadar kırıntılanmış kalbimle,seni
seviyorum.. Seni en çok seven adam..Eskitilmiş sevgilin..Sevgiyle
kal..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder